Flames to dust, lovers to friends

... Why must all good things come to an end?

Nouja, nouja, goede dingen? De Rockets' winningstreak is afgelopen. En voor mij is dat niet slecht. Ik proclameerde, na de val van Yao, dat de Rockets' seizoen over was. Geen playoffs, geen glorie. Maar zonder Yao wonnen de Raketten nog een wedstrijd of 8 geloof ik en pas na 22 wedstrijden kwam de streak tot een eind.
Ik weet het, het is inmiddels even geleden, dus van up-to-date-bloggen is hier geen sprake. Maar om het mirakel van Houston te verklaren moest ik wel wat footage gezien hebben. Want om eerlijk te zijn, snapte ik er geen zak van. Hoe kan een team met alleen Dikembe Mutombo als noemenswaardige center, zo goed presteren? Een team met Skip-to-my-f'in-Lou op de point?

Maar eerst even een vooruitblik. Mijn eerdere claim dat Houston de playoffs niet zal halen, zal ik bij moeten stellen. Ze lopen zes wedstrijden voor op Denver, de nummer 9, en dat zie ik zie ik ze in de resterende dertien wedstrijden niet weggeven. Vooral niet als Denver zo blijft spelen en Houston nog vier wedstrijden heeft die ze niet kunnen verliezen (2 maal Clippers, 2 maal Minesota). Houston gaat het halen. De nummer één seed zal niet lukken, en de eerste ronde is hun laatste ronde, maar ze gaan het halen. En dat is zeer knap.

Maar nu staan we even stil bij de streak. Ten eerste zal ik me dit seizoen toch deels herinneren als het jaar waarin Houston 22 wedstrijden won. Toch? Dat is meer dan een kwart van het seizoen zonder nederlaag. Dat is de Bulls met Jordan niet eens gelukt. En Tracy McGrady met zijn Rockets wel? En dan nog het allermooiste: McGrady hoeft niet eens elke wedstrijd GOED te spelen? What the Fuck?

Ik heb inmiddels enkele wedstrijden van de Rockets na de blessure van Yao bekeken. Zwaar huiswerk, ik doe het niet graag ;) En hieronder volgen enkele pointers die me opvielen. Voeg gerust aan deze eindige lijst toe, onder in de comments. Dan heb ik ook het idee dat ik lezers heb... Maargoed.

• Dikembe Mutombo is de beste bejaarde in de NBA. De man is bijna 42 en sinds Yao's val heeft hij voor blocks, rebounds en vooral intimidatie gezorgd. Ik ga de gemiddelden niet uitrekenen, zijn season-stats vertellen het verhaal niet, maar reken maar dat hij echt produceert. Yao was een vrij matige rebounder, Mutombo vult dat gat prima. En wat Yao minder had dan Dikembe is de scare-factor. Bij Yao hebben spelers het idee dat ze op hem kunnen dunken (Ginobili, anyone?), bij Dikembe weet je dat je poging eindigt in een wapperend vingertje dat zegt: 'Get outta here!' En dat vingertje vind ik zo irritant dat ik echt wacht op een technische fout. Dat was midden jaren negentig leuk. Nu vraag je je af of hij niet last krijgt van zijn reuma, als hij dat doet.
• Rafer 'Skip to my Lou' Alston heeft zijn a-game van de speelvelden geschraapt en mee naar de league genomen. Begin december besloot hij dat hij best een +15 ppg speler kon zijn en dat hij kan passen. Sindsdien heeft hij enkele memorabele games neergezet, waaronder 4 double-doubles (vóór 20 december had hij er geen) en sinds januari scoorde hij slechts vijf maal minder dan tien punten. Tegen L.A. scoorde hij vorige week 31 punten, een careerhigh, door acht drietjes te blaffen. Conclusie: Rafer heeft een career-year.
• Luis Scola is een player. De 28-jaar oude Rookie imponeert mij méér dan Kevin Durant. Daar, ik zei het. Sinds het begin van het seizoen heeft hij grote games gehad tegen San Antonio, Detroit, Phoenix, Utah, Denver en Boston. Hij speelt ook efficient. Schiet 51%, heeft veel offensieve rebounds. Met bijna een steal per wedstrijd en weinig blocks die je in de boxscore ziet, doe je hem ook tekort. De man heeft hustle, goede D. Goed zicht in het spel ook, heeft af en toe leuke passjes en weet zich goed te positioneren. Ja, ik ben een fan.
• Tracy McGrady hoeft niet goed te spelen. Het vereist wel ijzersterk spel van anderen, maar het is niet onmogelijk voor Houston te winnen zonder 25 punten van hun go-to guy. McGrady heeft van 7 tot 19 februari vrij matig gespeeld tegen niet de minste tegenstanders (tweemaal Cleveland, Portland) en Houston won telkens vrij overtuigend. Behalve tegen Sacramento. Toen won
• Steve Novak! Fucking HELD! Haha. Deze non-factor in de NBA heeft de streak eigenhandig levend gehouden. Hij schoot de beslissende drie in de wedstrijd tegen Sacramento. Op de buzzer, jongensboekenmateriaal. Als Steve had gemist (het was zijn tweede schot van de wedstrijd en de eerste die raak was!) was de streak 'maar' veertien wedstrijden lang geweest. Ik weet zeker dat Steve dat verhaal tegen zijn kleinkinderen verteld. Of gewoon, tegen zijn kinderen. Over twee jaar speelt Steve niet meer in de league en dan heeft hij alle tijd van de wereld voor slappe zever.
• Shane Battier is een grote, grote factor. Ik kan het artikel zo één twee drie niet vinden maar de Rockets besloten hem te halen, gebaseerd op harde cijfers. Overal waar Shane Battier komt, gaan teams winnen. Als hij in het veld staat, speelt een team significant beter dan wanneer hij rust. Via 82 games.com: Per 100 maal balbezit scoren de Rockets 6.3 punten méér, als hij er in staat. In de defence leveren ze iets in, maar dat moet wel toevallig zijn. Laatst nam Shane de taak op zich Kobe het leven zuur te maken. Door constant zijn schoten moeilijk te maken schot Kobe 11/33 voor slechts 24 punten. Dat was grotendeels aan Battier te danken.