Ik zit al een tijdje met dit idee in mijn hoofd. Ik wilde er eigenlijk een groot artikel van maken maar ik krijg al een paar dagen de losse eindjes niet aan elkaar geknoopt. Daarom begin ik maar onvoorbereid te typen om jullie te vertellen waarom het hier zo angstvallig stil is.
Het leven. Is. Af en toe. Zwaar. Niks is gratis, je moet moeite doen en dat suckt af en toe. En daarom is het hier stil. Ik zit met tentamens in m'n buik. Na een gemiddeld slagingspercentage van een procentje of 25 heb ik besloten de uitdaging eindelijk aan te gaan en m'n moeder, vriendin en mezelf trots te maken. Ik ga volgende week vier tentamens nailen, goed voor 24 punten. En de tussentoets aankomende vrijdag voor een ander vak. Om dat te bewerkstelligen zal ik verdomme echt hard m'n best moeten gaan doen. Vijf uur per dag leren, net zoals gisteren, bijna geen vrije tijd hebben. Bloed, zweet, tranen en liters koffie. En voor het eerst in mijn leven, letterlijk, ben ik geloof ik bereid de uitdaging aan te gaan. Want ik zie parallellen met andere aspecten in het leven.
Kijk, het leven is als een workout-plan. Als je traint in de sportschool met een bepaald doel, zul je dingen op moeten offeren. Sterker worden is een moeilijk proces zoals er veel zijn in het leven. Het is oncomfortabel (net als leren, erg saai af en toe), niemand geeft het eindresultaat je cadeau (een lerares diensten verlenen levert doorgaans nog steeds geen voldoende op) maar het eindresultaat zal prachtig zijn (goede punten en eindelijk zicht op mijn toekomst).
Maar dat dus over school. Met mijn trainingen in de gym maak ik dus precies hetzelfde mee maar ik ben al langer bereid daar mijn ziel en zaligheid te geven. Want ik wil namelijk dunken. En elke kilo die ik pak op mijn squat, elke centimeter die ik gain in mijn vertical jump zijn het resultaat van urenlang zweten en puffen onder het roestige ijzer. En ook hier is resultaat zien de ultieme beloning. Ook al lijkt de stang terugleggen, naar huis rijden en lam voor de televisie zitten de beste optie, doorzetten is de key. Niets is gratis.
En nu nog een zaak die je er naast zou kunnen leggen. Misschien. De NBA? Werkt het in de NBA ook niet zo dat teams die de makkelijke weg kiezen, uiteindelijk gestraft worden? En dat teams die af en toe lef tonen en hard werken, het een heel eind schoppen? Twee voorbeelden die me wellicht gelijk zouden geven.
Miami verkocht in het begin van het 05-06 seizoen haar ziel aan de duivel in ruil voor een kampioenschap. Pat Riley voelde aan dat het met Dwyane Wade en Shaq alleen al bijna zou lukken. Toevoeging van enkele goede rolspelers en talenten op zoek naar een ring (Posey, Walker, Payton, Williams) maakte het kampioenschap een reele optie en meer dan een droom. De Mavs werden verslagen, Miami werd kampioen door de makkelijke weg te kiezen.
Dat zie ik als alleen de makkelijkste tentamens halen waarvoor je maar weinig hoeft te leren. Dat zie ik als de spieren trainen die eigenlijk geen training nodig hebben omdat ze al sterk zijn. Dat is de makkelijke weg en die wordt afgestraft. Als je alleen de makkelijke tentamens haalt, blijf je met de moeilijke in je maag zitten zoals ik nu. Als je alleen de spieren traint die je leuk vindt om te doen, raakt je lijf nooit ontwikkeld, zul je nooit hoog springen en blijft alleen je bench en borstkas gestaag groeien. En als je in de NBA de makkelijke weg kiest? Dan win je een glansloos kampioenschap dat niemand je gunde en zit je de jaren daarna in de problemen. De vette contracten die je toen een ring opleverde, zitten nu als een doorgeslikt chipje in je keelgat vast. Je kunt hoesten wat je wilt, maar het gaat nergens heen. Natuurlijk, Shaq is geruild voor een talent als Marion en Walker is geshipt voor Ricky Davis en Mark Blount. En wat blijkt? Miami heeft in beide trades niet echt gewonnen. Davis heeft het hele jaar net-niet op niveau gespeeld en Blount doet erg zijn best maar is niet van het kaliber van Zo en Shaq. Miami zit in de shit en dat heeft direct te maken met 05-06, toen er de makkelijke weg werd gekozen.
Dan Houston. Je grote kerel Yao vliegt er uit en je blijft winnen. Een zelfbenoemd kenner op een nietszeggend blogje ziet de playoffs al aan je voorbij schieten en wat doe je? Je speelt je ass er vanaf. Je toont trots, passie en volhardendheid. For Yao, For China en For everything that matters. Houston is aan het basketballen en spelers als Scola, Skip to my Lou en Dikembe laten zien dat je het met atletisch vermogen, inzicht en skills maar tot zover brengt. Hustle, inzet, daar win je wedstrijden mee. Zelfs zonder noemenswaardige naam op de center. En Tracy McGrady? Die ziet er met zijn papoog uit alsof hij er geen zak om geeft. Maar ondertussen zitten we al bijna op 20 wedstrijden op rij (19 and counting) en hebben de Rockets de langste winningstreak sinds 2000 geloof ik. En waar is dat het resultaat van? Hard werken. Lees: de moeilijke weg kiezen. De makkelijke weg was geweest om te zeggen: 'Yao ligt eruit, we hebben een excuus om te verliezen.' En waar had dat toe geleid? Een plekje in het midden van de lottery, de slechtste plek om je als franchise te bevinden.
Om af te ronden: De moeilijke weg kiezen leidt tot grote resultaten. Door hard te trainen zal ik dunken. Door hard te leren ga ik eindelijk tentamens halen. En door hard werken heeft Houston zich in een illuster rijtje geschaard van teams die meer dan achttien wedstrijden op rij wonnen. Zes andere teams vormen dat gezelschap. En vijf van die teams wonnen in dat jaar het kampioenschap...
Houston niet trouwens. Die gaan nog altijd de playoffs niet halen ;)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten