It's hard NOT to cheer for Chris Andersen

Toen hij geschorst werd, was ik gebroken. Chris, the Birdman, Andersen verliet twee jaar geleden de NBA-speelvelden omdat hij zijn neus niet uit het witte poeder kon houden. De snatskoning mocht twee jaar niet spelen en ik was, en daar ben ik heel eerlijk in, verdrietig.

De oppervlakkige fan kent Chris van zijn gemiste dunks tijdens de dunkcontest van '05. Hij miste toen ranzig veel pogingen en nakte J.R. Smith door hem slechte passjes te geven in zijn geassisteerde dunks. Drama voor heel New Orleans natuurlijk, dat was echt een debakel. Chris maakte een clown van zichzelf voor de camera's en daarmee voor de hele wereld. En dat maakt hem, vergeef me deze dwaze gedachtengang, retecool.

Zijn kapsel, zijn tattoos. Zijn slungelige, lelijke verschijning. Met een sympathiek hoofd. Hij lijkt zo'n pipo die zich als blanke jongen teveel mee heeft laten slepen in het zwarte, urbana hiphopcultuurtje dat de NBA zoveel spelers oplegt. Ik vind dat meelijwekkend en wat er dan gebeurt is simpel. Je krijgt een zwak voor die persoon. Want zouden we het ook niet grappig en schattig vinden als Chris Quinn, Luke Ridnour of Coby Karl ineens zijn streetwiseness moet laten zien?

Los van de aparte verschijning moeten we ook niet vergeten wat die man waarschijnlijk heeft meegemaakt. Hij heeft twee jaar lang zijn vak niet kunnen beoefenen en waarschijnlijk heeft hij in die twee jaar niks anders gedaan dan zich richten op de weg terug. Wat moet hij anders? Het is waarschijnlijk niet zo dat hij een doctoraal heeft gehaald waardoor hij kan zeggen: 'Nouja, dan word ik maar adcovaat.' Twee jaar lang heeft Chris de strijd met zijn verslaving aan moeten gaan en fit moeten blijven hoewel hij wist dat er voorlopig geen seconde NBA-actie aan zat te komen. Twee jaar werken voor een doel dat zover weg ligt, en zo onzeker lijkt. Dat is knap.

Ja. De komende maanden, jaren zelfs, juich ik voor Chris Andersen. Doe met me mee. Hij is het bewijs voor kansloze hangjeugd dat er met het juiste kapsel, de juiste tattoos en vooral de juiste attitude, een respectabel persoon van iedereen is te maken.