Een ode aan de Celtics

Dit seizoen was helemaal van Boston. Van het begin, tot aan het eind. The National Bean-town Association. Ja, de groengekleurden hebben een dijk van een seizoen achter de rug en kunnen daarom alleen maar tegenvallen in de playoffs. Niets, behalve een kampioenschap, volstaat om dit team de glans te geven die het toebehoort. Natuurlijk halen ze de finale van het oosten, en ze zullen daar hoogst waarschijnlijk Detroit treffen. Maar daarna? Jouw gok is zo goed als de mijne. Een best-of-seven tegen Detroit is voor elke ploeg lastig, en slopend. Daarna een serie tegen het team dat wist te overleven in het westen? Dat is niets minder dan aan aanslag op je zenuwen. Boston zal elk sprankje talent dat ze hebben aan moeten spreken voor de ring. Mijn gok? Het gaat ze verdomme nog lukken ook. Maar voor het geval dat niet zo is kom ik nu al met mijn homage. Boston, het was me het jaartje wel.

1 Augustus, 2007. De datum die de boeken in zal gaan als de dag dat Boston weer een ploeg naar zijn naam werd. Een franchise met zestien kampioenschappen in de historie ging met één move van het rijtje 'kutclubs' naar het illustere gezelschap dat zich 'contender' mag noemen. 1 Augustus, 2007. Kevin Garnett gaat naar Boston in de grootste trade voor één speler ooit. 5 Spelers en 2 picks naar Minesota, the Big Ticket naar de Celtics. De speculaties konden beginnen.

Een dikke maand eerder was er namelijk het nieuws dat Ray Allen, één van de beste schutters in de NBA, ook naar de Celtics ging. Hij verliet Seattle en ging naar een team waarvan hij waarschijnlijk dacht: 'Hmm, ik verlaat het ene zaadteam voor het andere'. Ja, Ray Allen leek een gevalletje Rudy Gay. Zoals Kenny Smith het zegt: hij en Pierce zouden een award kunnen krijgen voor 'My team is whack, but I'm not!'

Maar de komst van Garnett een maand later? De wereld stond op zijn kop. Drie allstars in het zwakke oosten. Dan moet je toch per se het beste record halen? Dan moet je toch kampioen worden? Drie allstars, hongerig naar hun eerste ring. Maar de haters staken ook hun kop op. Waar is hun guard? Waar is hun center? Eisen ze niet teveel van hun sterren? Houden die het wel vol?

Laten we eens kijken hoe het seizoen verliep voor de Celtics. Zoals gezegd: Het begin bracht antwoorden. De eerste wedstrijden voldeden aan de (erg hoge) verwachtingen en het duurde acht wedstrijden voordat de eerste nederlaag werd geleden. Tegen Orlando, toch ook een succes-verhaal deze competitie, kwamen de C's twee puntjes tekort om overtime af te dwingen. Na twaalf wedstrijden hadden ze het overweldigende record: 11-1.

Het schema tot dan toe was onderwelmend, dat klopt. De haters en twijfelaars bleven daardoor actief: 'Straks worden ze pas echt getest. Dan is het zo gebeurd met hun resultaten.' De verwachte dip bleef echter uit en wat ook steeds meer opviel: Boston bleef ongeslagen tegen teams uit het sterke westen. Een goed voorteken voor de playoffs? Wellicht. Het zal in ieder geval meespelen in de achterhoofden van menig tegenstander, straks in de finales.

De eerste krachtmetingen, nu je terugkijkt, waren de volgende: Golden State - Boston, 21 november: 82-105. Lakers - Boston, twee dagen later: 94 - 107. Daarna weer een handvol makkelijk te winnen games. De balans met nieuwjaar, een 26-3 record. Maar nogmaals: het programma was relatief makkelijk geweest en ze hadden nog geen tegenslagen te verwerken gekregen.

Het begin van het seizoen bracht antwoorden op het plekken waar je het niet zou verwachten. Rajon Rondo heeft in één zomer tijd leren basketballen. Gretig, met passie, en wat een snelheid. Hij zou niet kunnen schieten, eigenlijk aanvallend sowieso te weinig brengen. Hij als starting pointguard voor de C's leek een lachtertje. Achteraf is de lach die van een boer met kiespijn. Rajon zet elke nacht 10.4 punten, 4.10 rebounds en 5.1 assists neer. Knappe cijfers in een team waar hij de vierde optie is. Leuk detail trouwens: De jongen is precies een week jonger dan ik. Het knaapje is echter verzekerd van een glansrijke toekomst. Ik moet verdomme m'n studie nog afmaken en heb niet eens de helft van zijn game.

Is Rondo dan de reden dat de Celtics het zo goed doen? Laat ik het zo zeggen. Als de C's goed zouden draaien zou men vooraf gedacht hebben: 'Dat is dan ondanks Rondo'. Nu is die gedachte veranderd in: 'Mede dankzij Rondo'. Hij is geen allstar, maar hij brengt hard werk en een goede D. En een paar lekkere fakes, which I like.

Laat dit ook het seizoen zijn van Big Baby Glen Davis, die zeker niet teleur stelde onderin. Laat dit ook het seizoen zijn van Kendrick Perkins, die veruit het beste seizoen in zijn jonge carrière heeft. Wat wil ik zeggen? Het helpt om drie allstars te hebben, maar de rest moet ook zijn steentje bijdragen. Een voorbeeld laat zich snel zien: Denver heeft met Camby, Melo en A.I. niet de minsten in huis. Toch halen zij maar nipt de playoffs en gaan ze echt geen hoge ogen gooien in mei of juni.

Een goede supporting cast? Check. James Posey staat model voor alle hardwerkende C's die nooit topscoorder van de wedstrijd zullen zijn, die niet de meeste minuten maken en straks in de spannende potten niet het beslissende schot zullen nemen.

Maar hard werken mag ook niet vergeten worden. Hoewel ze slechts zestien keer verloren, tot op heden, is zeker niet elke wedstrijd makkelijk geweest. Toch werden veruit de meeste hindernissen overwonnen. Kevin Garnett, de belangrijkste speler van het team, is een poos geblesseerd geweest. Hoe reageerden de Celtics? Door balls-to-the-wall, knakenhard te spelen. De langste losingstreak van het seizoen, een miserabele drie games (@Den, @GS, @PHO) tegen erg goede ploegen. Daar kun je niet boos over worden. En het waren net de drie games dat KG terug was, go figure.

Hoe gaat dit eindigen? Nogmaals: Jouw gok is zo goed als de mijne. Maar dit is een post, zodat we niet vergeten. 07 - 08 was het jaar dat Boston van mij een 'believer' maaktel, recht voor de neus van Houston die 22 wedstrijden op rij wint.

En dan nu een kritische noot. Hoe de fuck ruil je vijf crap-spelers voor Kevin Garnett? Iedereen ging Memphis afzeiken voor de Gasol-trade maar dit is toch ook tragisch? Goddamnit. Als Boston dit seizoen de ring wint is het weer een punt voor de klas GM's die met blockbuster moves hun ziel aan de duivel verkopen, in ruil voor het kampioenschap. Ergens, in een comfortabele stoel, zit Pat Riley lachend zijn legacy te bekijken.