Allstar-weekend

Ik 'voelde' hem niet dit jaar. En hoe kwam dat? Zaterdag kwam ik halfzat terug van een avondje chillen met m'n vrienden. Braaf de wekker gezet met het plan om live te bloggen over de crazyness die Dwight, Gerald en de anderen over de globe zouden verspreiden. Maar, en ik DENK dat het zo gegaan is, ik heb de wekker uitgedrukt, heb me omgedraaid en ben weer in slaap gevallen.

De ochtend erna natuurlijk de dunks gechecked, ben volledig door het lint gegaan (in positieve zin) door de showbizz die Dwight Howard ten tonele bracht. Wat een vermaak, wat een spektakel. En vinden we Kenny Smith niet allemaal de beste commentator op deze planeet? Ongelofelijk hoe die man zijn gêne overboord kan gooien, op kan gaan in het moment en gewoon zegt wat in hem opkomt. 'I'm leaving this building, I'm quiting my job, I have seen something I have never seen before.' Kenny is ook de enige die dat laatste elk jaar kan zeggen, en het blijft zijn charme houden. Fuck Arnold Schwarzenegger, fuck Ronald Reagan, Kenny Smith moet de mensen vertegenwoordigen.

Maar dat was de dunkcontest, een editie die wat mij betreft als klassieker bestempeld kan worden. Een kaarsje uitblazen? Dat is toch niet van deze planeet man. En we wisten natuurlijk allemaal dat Howard uit was op revanche. Die man werd bestolen vorig jaar. En om dan terug te slaan met niet één, niet twee maar DRIE dunks die mij van mijn stoel gooiden... Ongehoord. Die superman-dunk was ook geen dunk. Ik geloof dat er nog een naam bedacht moet worden voor de truc waarbij iemand zo belachelijk hoog springt dat hij de bal van bovenaf in de ring gooit. Vanaf een afstandje. En dan die bal waarbij hij naar zichzelf passte, via het bord. Un-be-fucking-lievable. Dwight, dit was er één om jaren ver van hier nog van te genieten. Ik ga de contest ook echt op DVD branden en Dwight in Supermanpak op de voorkant printen. To make sure we do not forget.

Maar dit Allstar-weekend? Ik voel hem niet. Want ik heb hem niet live meegemaakt. De driepuntercontest heeft dit jaar een record opgeleverd (nouja, geëvenaard) en het boeit me niet eens. Dwyane Wade is onttroond in de oersaaie Skills Challenge. So what? En de Spurs' Twin Towers van weleer hebben dat gekke spektakel waarmee de zaterdagavond begint gewonnen. En dat verwacht niemand toch? Tim Duncan die hem bankt vanaf de middellijn. Dat moet een spektakel geweest zijn. Maar nogmaals. Ik voel hem niet. Want ik heb hem niet live meegemaakt.

En gisteren was het net zo erg. Ik kan me het als blogger niet permiteren maar met twee uur slaap red ik het gewoon niet. Na enkele Leffe Tripels en gewone biertjes ga ik dat niet halen. Én de deadline voor mijn gewone werk naderde. Dus wederom liet ik de wekker voor wat hij was, draaide ik me om en keerde terug naar dromenland. En weet je? Hier heb ik dus totaal geen spijt van.

Ik heb de highlights wederom bekeken en weet nu al niet meer wat ik de vetste plays vond. Chris Paul had een leuke dribble-move pass en LeBron en Howard waren betrokken bij een Alley-oop-Alley-oop ofzo maar de game straalde niet de charme uit die ik me herinner van vorige jaren. En dat komt denk ik omdat ik net zelf een hardbevochten zege achter de rug had. Ik heb gisteren zelf mijn ziel en zaligheid op het veld gegeven en dan is het pijnlijk te kijken naar mannen die geen interesse in defence tonen en alleen maar wat dunks maken alsof ze aan het inlopen zijn.

Ik had het er gisteren met een vriend over, die hem wél gekeken heeft trouwens. Hij zei, en ik ben het met hem eens, dat het tijd werd dat de Allstargame een wedstrijd werd. Van begin tot eind harde defence, efficiëntie voor egoïsme. Elke matchup in de game zou fascinerend zijn, elk punt waardevol. Elke aanval zou de heroïek van één van de helden van de hedendaagse NBA vast kunnen leggen voor de eeuwigheid. Wat we nu krijgen? Veredelde Harlem Globetrotters die elkaar leuke dunks gunnen en zelf wachten tot zij ook een lobje krijgen. En dat is héél leuk om te spelen maar als liefhebber van goed basketball aanstootgevend om naar te kijken.