maar eerst even een shoutout. Een docent (meneer Van Wijck, big-up yourself) van me zei dat schrijven een proces is waarin je iets van jezelf kwijt raakt. Waarom vinden mensen schrijven moeilijk dan spreken? Omdat je jezelf blootstelt, zo is de veronderstelling. Én omdat je, als je iets schrijft, meteen gedwongen wordt iets cognitief te verwerken. Voordat ik een boodschap in een zin giet, is hij al meerdere malen door mijn hoofd gespookt zodat ik ook daadwerkelijk denk en voel wat ik schrijf. Ofzo. Daarom krijgen soldaten in Irak ook 'schrijfles'. Door hun memoires op papier vast te leggen bieden ze zichzelf therapie. Letterlijk. Dus de volgende zin, zo is de gedachte, betekent een eerste stap voor mij om weer van goed basketball te gaan houden.
Oef. Daar gaat ie.
De Miami Heat is een kutteam en Jason Williams zuigt monkeyballs.
Man wat voel ik me nu een verrader. Maar het lucht inderdaad op. Bij deze een dikke digitale middelvinger naar elke Miami Heat speler die gisterenavond totaal ongeïnspireerd op het veld stond. Dat betekent zo'n beetje iedereen die geen Haslem of Banks heet. Ik stond verdomme om half vijf vanmorgen op om de wedstrijd te kijken in de hoop op een resumé van wat ik tegen de Kings gezien heb. En ik had er niet verder naast kunnen zitten. In plaats van een goede pot keek ik naar een showtime Lakers team dat mijn favoriete ploeg in de pan hakte. En toen sloeg het bij me in, als een bliksemschicht.
Als ik geen voorkeur zou hebben voor winnende teams zou ik méér teams in actie zien, minder Miami zien en méér goed basketball. Ik heb tot nu toe bijna altijd naar de Heat gekeken om Jason Williams in actie te zien maar de man is klaar. Het is mooi geweest. White Chocolate is gesmolten, J-Dubb is dubieus. Gisteren was het zo tragisch allemaal, verschrikkelijk.
Ik heb, sinds zijn komst bij de Heat, heel wat bittere pillen geslikt om mijn held in actie te zien. Alle slechte beslissingen die Wade nam. Alle bricks die Antoine Walker schoot. Al het geblesseerde pussy-gedoe van Shaq. Alle slechte schoten die de Heat als team namen. Het totale gebrek aan rebounds en inzet in het meest onderpresterende team in de league.
Maar ook waren er highlights. Naast het kampioenschap heeft Williams sporadisch goed gespeeld en hoewel ik Wade geen bijzonder goede speler vindt heeft hij natuurlijk ook heroïsche momenten gehad, en dan juichde ik omdat HET TEAM won.
Maar het is mooi geweest. Miami is officieel dood voor me en ik ga op zoek naar een nieuw idool. Want een line als dit: 1 rebound, 3 assists, 2 steals, 1 fout, 1 blocked attempt, 0 punten... Dat doet me denken aan Eric Snow. En dat is niet goed.
Ik ga maar eens naar Minnesota kijken. Sebastian Telfair heeft vlagen van briljantheid laten zien, hopelijk kan hij de komende jaren mijn honger naar gallery-play stillen. En tot die tijd kijk ik stiekem elke dag hoopvol naar de dagelijke top10 op nba.com. 'And at number one... Jason.... WILLLLLLLIAMS'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten